“Het duurde langer dan verwacht” : Bevallingsverhalen

Slechts tien procent van alle bevallingen begint met gebroken vliezen. Meestal komen de weeën daarna op gang, maar dat is lang niet altijd het geval. Lees hier over een bevalling met gebroken vliezen en een niet-ingedaalde baby.

Eerdere bevallingen

Mijn eerste bevalling was snel en soepel. Het duurde vier uur totdat de ontsluiting volledig was en binnen twintig minuten persen was de baby er. De tweede bevalling ging nog sneller. Binnen twee uur had ik volledige ontsluiting en na twee minuten persen floepte de baby eruit.

Bij beide bevallingen was de baby nog niet ingedaald, maar braken de vliezen pas bij acht en tien centimeter. De opbollende vliezen hebben dus beide keren gezorgd voor een vlotte ontsluiting.

Mentaal ingesteld op een vlotte bevalling

De verloskundige en ik waren mentaal voorbereid op een vlotte, soepele thuisbevalling bij mijn derde kindje. Er was afgesproken dat ik meteen mocht bellen als ik ook maar enigszins het idee had dat het was begonnen. Dat liep even anders…

Hyperemesis gravidarum

Deze derde zwangerschap verliep heel zwaar. Ik had al negen maanden last van hyperemesis gravidarum. Dit is een ernstige vorm van misselijkheid en braken tijdens de zwangerschap.

Op de dag dat ik 40+6 weken zwanger was, ging ik moe en beroerd in bed liggen. Het was normaal dat ik vaker vroeg naar bed ging, in een poging om te gaan slapen.

De eerste twee kinderen zijn geboren op 41+3 weken en 41+5 weken. Ik had dus het gevoel dat ik zeker nog moest wachten tot de 42 weken. Er waren geen voortekenen dat de bevalling zou gaan beginnen. Er was die avond ook niets anders dan al de weken hiervoor.

Om 20:00 uur begon de oudste van zes jaar oud te roepen vanuit zijn bed. Mijn man was buiten bezig, dus ik besloot naar hem toe te gaan om te kijken wat er aan de hand was.

Een natte broek

Toen ik naast zijn bed stond, voelde het opeens alsof ik in mijn broek aan het plassen was. Er liep warm vocht langs mijn benen en er vormde zich een plasje op de grond. Ik twijfelde of ik misschien echt in mijn broek had geplast, omdat ik wel vaker ongelukjes had bij het hoesten en niezen.

Terwijl ik de badkamer in liep, kwam er met iedere stap een nieuwe scheut. Ik ben in het bad gaan staan, omdat ik goed wilde zien hoe het vocht eruit zag. Het bleek lichtroze en ik besefte mij dat het toch echt vruchtwater moest zijn.

Ik heb een handdoek gegrepen, tussen mijn benen geduwd en hard mijn man geroepen. Ondertussen ben ik op het bed gaan liggen, met een celstofmatje. Bij iedere beweging voelde ik een warme scheut vruchtwater.

Bellen naar de verloskundige

Het werd tijd om de verloskundige te bellen. Zij stond tien minuten later naast mijn bed om te bekijken hoe de stand van zaken was. De baby deed het goed, maar lag nog wel erg hoog. Gelukkig nog wel met het hoofdje naar beneden. Tussen de 35 en 37 weken had zij dwarsgelegen en had ook nog genoeg ruimte om te draaien. Ik had om deze reden platte bedrust opgelegd gekregen. Zitten en staan was uit den boze en mijn man moest mij verzorgen.

De verloskundige heeft nog overlegd met de dienstdoende gynaecoloog hoe ik vervoerd moest worden, als bleek dat ik toch naar het ziekenhuis vervoerd moest worden. Erg lastig, want dat zou dan plat liggend in een ambulance moeten zijn. Met dat vooruitzicht liet de verloskundige mij alleen, wachtend op de weeën.

Lichte weeën

Vanaf 22:00 – 22.30 kreeg ik last van vage menstruatie-achtige pijn, die herkenbaar werd als lichte weeën. Ze kwamen vrij regelmatig, maar waren nog niet krachtig genoeg en té wisselend. Ik wist hoe het echte werk voelt en dit was het absoluut nog niet.

Ondertussen bleef ik maar vruchtwater verliezen en moest ik ook vaak plassen. Inmiddels bleek mijn lichaam zichzelf ook voor te bereiden, want er vond een grote schoonmaak plaats. Ik voelde mij constant nat en vies.

Nog steeds misselijk en weinig ontsluiting

Ik voelde mij nog steeds erg misselijk en beroerd. Rond 00:00 kwam de verloskundige op mijn verzoek langs. Ik had het idee dat het rommelde, maar dat het niet opschoot. Dat werd bevestigd door het inwendige onderzoek. Er werd 1 centimeter geconstateerd en een half verstreken baarmoedermond. Er was dus nog een hele weg te gaan.

De baby lag ook nog steeds heel hoog, dus rechtop zitten was geen optie. Teleurgesteld ging ik weer liggen, wachten en puffen totdat het echt zou gaan gebeuren.

Om 3:00 kwam de verloskundige weer op mijn verzoek. Ik voelde dat het nog steeds niet opschoot en een nieuw onderzoek liet het gebrek aan vooruitgang zien: nog geen 2 centimeter en nog steeds niet volledig verstreken. De baby lag ook nu nog hoog en ik moest nog steeds blijven liggen. Over een paar uur zou de verloskundige terug komen en alles opnieuw beoordelen. Zou er dan geen vooruitgang zijn, dan zou ik naar het ziekenhuis moeten wegens “niet-vorderende” ontsluiting. Er zou natuurlijk een reden kunnen zijn waarom de baby niet wilde zakken.

Yes! De baby is gezakt!

Om 5:00 komt de verloskundige terug. Het serieuze werk is nog niet begonnen, dus ik wist al dat de ontsluiting er niet beter op was geworden. Er werd een krappe 3 centimeter geconstateerd en een half verstreken baarmoedermond. De baby was een beetje gezakt, dus ik mocht weer zitten en staan.

Ik besloot meteen naar het toilet te lopen en voelde ineens hoe de volgende week een stuk krachtiger en pijnlijker werd. Ik zei dit tegen de verloskundige, die daarop besloot dat ik moest blijven staan. Misschien zou de zwaartekracht helpen. Ze wilde het nog maximaal een uur aan kijken, omdat het al mijn derde kindje was en de andere kinderen zonder problemen geboren waren. Ik ging akkoord.

Weeënstorm!

Daarna wist ik het niet meer! Van het een op andere moment, staand naast het bed, belandde ik in een weeënstorm. Ik had dit nog nooit meegemaakt. Het waren heftige weeën met 5-10 seconden tussenpozen en na 20 minuten persdrang, waar ik natuurlijk niet aan toe mocht geven.

Ik heb gegild, gevloekt en gekreund! Trillend op mijn benen wist ik niet meer waar ik het zoeken moest. Dit was echt de meest heftige ervaring in mijn leven. Omdat ik steeds harder begon te schreeuwen en de persdrang niet meer kon onderdrukken, deed de stagiair nog een inwendig onderzoek.

Volledige ontsluiting!

Eindelijk, ik heb volledige ontsluiting! Alles wordt snel klaargelegd en ik mag persen! Eruit, eruit! Dat is het enige wat ik nog kan denken. Ik had eigenlijk nog meer moeten zuchten, maar ik luisterde niet. Die baby moest er NU uit! Ik kon het niet meer aan! En dan wordt om 5:59 mijn dochter geboren. Precies op 41 weken. Wat een opluchting!

Korte samenvatting

Kort samengevat heb ik dus 7 uur weeën weggepuft, die nauwelijks tot 3 centimeter ontsluiting hadden geleid. Dit alles omdat er geen babyhoofdje en vliezen op de baarmoedermond drukten. Door de zwaartekracht was ik in 45 minuten naar volledige ontsluiting gegaan. De bevalling heeft dus 8 uur geduurd. Niet schrikbarend lang, maar wel voor mijn doen. Ik vond het een echte tegenvaller en de minst prettige bevalling.

Je hebt het niet in de hand en je weet nooit hoe het loopt. Eenmaal bijgekomen van de intense bevalling, heb ik kunnen genieten van de fijnste kraamtijd ooit! Waarschijnlijk ben ik daarom ook minder lang bezig geweest in mijn hoofd met deze bevalling, dan de andere twee.

Relevante onderwerpen