Take 1000. Een intro schrijven over een reeks blogs die gaan over het leven en overlijden van je zoontje. Dat gaat toch niet? Sam overleed een maand na zijn geboorte, aan de gevolgen van meerdere, grote arachnoïdale cysten. Lees hier: Ons leven met Sam.
Ik weet het nog goed. Na ongeveer twintig zwangerschapstesten is het toch echt overduidelijk. Ik ben zwanger! We zijn dolgelukkig en kijken uit naar de komende zwangerschap en de komst van onze baby.
Drie grote zussen
Ik heb al drie dochters, waarvan de oudste op dat moment negen jaar oud is. Ik kan het niet laten om haar te vertellen dat ze een broertje of zusje krijgt. Ze vindt het fantastisch en kijkt echt uit naar de “nieuwe baby”. De twee andere meiden worden ook redelijk snel op de hoogte gesteld en zijn ook door het dolle heen. Nu is het zaak om het nog even voor de buitenwereld geheim te houden.
Naar de verloskundige
Rond de zeven weken ga ik voor het eerst naar de verloskundige. Zij weten van de afwijkingen af die mijn eerste kindje had (hierover later meer). Omdat ik daarna nog drie gezonde dochters heb gekregen, mag ik gewoon op controle bij de verloskundige. Ik krijg alle checks, word goedgekeurd en mag een afspraak maken in het ziekenhuis voor de eerste echo.
De eerste echo
Al vroeg gaan we naar het ziekenhuis voor een eerste echo. Met een week of acht zien we een kloppend hartje en de grootte van het kindje komt overeen met de zwangerschapsduur. Ons geluk kan niet meer stuk!
Vertellen aan opa en oma
Opa en oma hebben nog geen (biologische) kleinkinderen. Mijn eerste drie dochters zijn van mij en mijn ex-man, maar natuurlijk zijn zij ook dol op hen! Toch is het extra bijzonder om een biologisch kleinkind te krijgen. Een paar dagen voordat we het vertellen, ziet oma per ongeluk een foto van een zwangerschapstest op een van onze telefoons. Dat was natuurlijk niet de bedoeling!
Omdat opa en oma een paar dagen weg gaan, brengen we opa een paar dagen later op de hoogte. Zo hoeft oma dit nieuws niet geheim te houden. We geven het kaartje en zijn reactie was fantastisch en emotioneel. Het is zeker: dit kleine leven gaat een heleboel geluk brengen.
Termijnecho
Nog voordat we een combinatietest kunnen laten uitvoeren, is een termijnecho nodig. Opdie manier weten ze precies hoe lang ik zwanger ben. Opa en oma gaan mee en zijn ontroerd. Ook Kayleigh, mijn oudste dochter, was mee. Zij was ook door het dolle heen!
Na de (goede) termijnecho hebben oma en Kayleigh nog een wenskaartje geschreven en in de wensboom gehangen. Niet wetende dat dit kaartje een heel bitter smaakje krijgt na een aantal weken.
Combinatietest, stress en terugkerend verdriet
Omdat ik eerder een kindje heb gekregen met een afwijking in de genen (waarover later meer), besluiten we ook deze keer een combinatietest (nekplooimeting) te laten doen. We gaan samen dolenthousiast naar de echo, maar de sfeer slaat al snel om.
De echoscopist ziet al snel dat de nekplooi van het kindje sterk verdikt is. Negen van de tien keer is dit slecht nieuws. In combinatie met mijn bloeduitslagen blijkt dat ik een kans heb van 1 op 2 op een kindje met een aangeboren afwijking.
Dit slaat in als een bom. Ik ben hartstikke verdrietig en het verdriet van tien jaar geleden komt weer naar boven. Waarom? Eén ernstig ziek kindje is al erg, maar twee? We krijgen een verwijzing voor het Erasmus MC, zodat zij daar verder kunnen onderzoeken wat er aan de hand is. De echoscopist belooft contact op te nemen met het Erasmus, zodat wij daar snel terecht kunnen.
Verloskundige neemt contact op
De praktijk van verloskundigen bestaat uit meerdere vrouwen. Op dit soort momenten merk je dat niet iedere verloskundige even handig is. Een voor mij onbekende vrouw belde mij op, nadat zij door het ziekenhuis op de hoogte was gesteld. “Het ziet er niet zo goed uit, hé?” en “Grote kans dat dit geen goede afloop gaat hebben”. Zo’n belletje wil je natuurlijk helemaal niet op zo’n moment. Zeker niet als je een beetje positief wilt blijven. Ik was zo geïrriteerd, verdrietig en boos, dat ik gewoon heb opgehangen.
Weekendje Valkenburg
We hadden er zoveel zin in! We zouden eerst een leuke, gezellige echo hebben en daarna een weekendje weg gaan. Shoppen in Maastricht voor ons kleine baby’tje in de maak!
Maar helaas, het weekend valt in duigen. Door de slechte uitslag van de combinatietest zijn we beiden gefrustreerd en geëmotioneerd. We kunnen onszelf niet ontspannen en reageren onze frustraties zelfs op elkaar af. We zijn verdrietig, maar hebben ook hoop. En toch wist ik al, dit is foute boel. Met mijn voorgeschiedenis weet ik dat dit niet goed kan komen. Ik heb de nekplooi zelf gezien. Zelfs een leek kan zien dat het niet klopt.
Toch is er een kleine kans dat het allemaal meevalt en dat we alsnog een gezond kindje krijgen. Natuurlijk ben ik niet erg optimistisch, maar toch is het altijd beter om positief te blijven. Wachten moeten we toch…
Vervolgonderzoeken in het Erasmus
Het Erasmus MC. Ik ben hier ooit eerder geweest met mijn moeder, maar nog nooit voor mezelf. Best spannend vind ik het wel. Ik moet mezelf eerst inschrijven, voordat ik naar de afspraak toe kan. Dit is gelukkig best snel geregeld.
Vandaag staat er op de planning: een uitgebreide echo met een nekplooimeting, een bloedafname en een vlokkentest, indien de artsen dit nodig achten. Het is druk en we moeten een tijdje wachten. En dan zijn we eindelijk aan de beurt.
Wanneer ik ga liggen, merk ik dat ik erg gespannen ben. Mijn handen heb ik strak in elkaar gevouwen. Ik ben bang voor wat er komen gaat en zie het al helemaal voor me. De echoscopist begint met de echo en kijkt een paar keer goed. Ze doet een beetje vreemd en haalt er later nog iemand bij. Dat dacht ik al, slecht nieuws. Ik ben hartstikke nieuwsgierig, maar probeer mezelf in te houden en te wachten tot zij ons vertelt wat ze allemaal ziet.
“Het valt allemaal wel mee”
Deze woorden vergeet ik nooit meer. “Het valt allemaal wel mee”. Deze woorden zijn namelijk niet alleen door deze echoscopist gezegd, maar zelfs door een kinderneuroloog in het Erasmus MC. Een ziekenhuis waarvan je hoogstaande kwaliteit verwacht, zeker op dit gebied. Enfin, daar later meer over.
Na een eeuwigheid (althans, zo leek het dan) vertelde zij aan ons wat ze had gezien. De nekplooi is helemaal niet sterk verdikt, het valt allemaal echt mee. De groei van de foetus is ook goed voor de duur van de zwangerschap. We hoeven ons echt geen zorgen te maken, maar kunnen voor de zekerheid wel een vlokkentest laten uitvoeren.
Vlokkentest
Er wordt, in overleg met ons, besloten om voor de zekerheid een vlokkentest te laten doen. Op die manier kunnen ze in ieder geval uitsluiten dat het kindje een trisomie heeft op bepaalde chromosomenparen. De vlokkentest is naar, maar ik moet er doorheen. Ik ben best blij op dat moment, omdat we net goed nieuws hebben gehad. Op die manier is de vlokkentest dan ook een stuk beter vol te houden.
Ik zit natuurlijk wel met de risico’s van een vlokkentest in mijn maag. Stel dat de zwangerschap eindigt in een miskraam, terwijl je een gezond kindje draagt. Ik heb die gedachte maar snel van mij afgezet en gelukkig verliep alles perfect. Na de ingreep moest ik even “bijkomen” in een apart kamertje en daarna mochten we naar huis.
Weinig last van de vlokkentest
De plek waar de naald mijn buik in is gegaan is wat gevoelig en trekkerig, maar het valt mij reuze mee. Ik hoop natuurlijk van harte dat alles goed af gaat lopen en dat deze test niet zorgt voor een miskraam. Des te meer omdat we net goed nieuws hebben gekregen. Het is nu in spanning afwachten tot we de uitslag van de vlokkentest krijgen.
De eerste (snelle) uitslag kunnen we na drie dagen verwachten. De uitgebreide uitslagen volgen een week later. Nog even volhouden en daarna kunnen wij hopelijk genieten van de zwangerschap!
In de tussentijd lezen over de geboorte van Sam zijn zusje Ivy? Dat kan hier.
