Soms blijkt tijdens de bevalling dat een kindje niet op de natuurlijke manier geboren kan worden. In sommige situaties is het dan nodig om een spoedkeizersnede uit te laten voeren. Lees hier over de zwangerschap en geboorte van Ivy Lynn.
Spannende zwangerschap
Ongeveer twee maanden na het overlijden van Sam blijk ik alweer zwanger. We hadden verwacht dat het veel langer zou duren en de verrassing was dus ook groot! De zussen worden al snel op de hoogte gesteld en zijn door het dolle heen. Ze moeten nog wel even wachten met het verkondigen van het grote nieuws.
Omdat Sam erg ziek was, is deze zwangerschap erg spannend. Hoe zal het dit keer verlopen? Uit eerdere erfelijke onderzoeken bleek namelijk dat er geen extra risico zou zijn op een ziek kindje in een volgende zwangerschap. En toch ben ik het levende bewijs dat het kan: meerdere, ernstig zieke kindjes krijgen.
1e en 2e echo en vertellen aan opa & oma
Na ongeveer zes weken krijg ik een zogenaamde vitaliteitsecho. Er wordt een “levende vrucht” gevonden. Rond de negen weken krijg ik een tweede echo om de termijn vast te stellen. Alles ziet er goed uit. Nu kunnen we het nieuws bijna delen met opa en oma.
Op oma’s verjaardag gaan we uit eten. Mijn oudste dochter heeft een cadeaudoos gemaakt, met allemaal papiertjes erin. Onderin ligt een kaart, waarin de echo is geplakt. Oma graait door het doosje en vindt uiteindelijk de kaart. Wanneer zij hem opent, valt haar mond van verbazing open. Dit had ze écht niet verwacht! En opa ook niet! Gelukkig hebben we alles gefilmd, want dat moment is echt goud waard.
Verontrustende echo
In eerste instantie verloopt de zwangerschap goed. De echo’s zien er goed uit. We hebben een combinatietest laten uitvoeren en ook hiervan was de uitslag dik in orde. Totdat ik bij de groeiecho (rond de 34 weken) ineens verontrustend nieuws krijg. Er is een cyste gezien in de buikholte van de baby. Ik ben op dat moment alleen naar de echo gegaan, want alles verliep voorspoedig. Wat een domper! En dat is natuurlijk een groot understatement. Ik bel mijn wederhelft op en barst in tranen uit. Dit hadden we niet aan zien komen.
Cyste?! Even ter informatie: onze zoon Sam had meerdere, grote cysten in zijn hersenen. Bij het woord cyste krijgen wij dus spontaan de rillingen. We bellen direct met het ziekenhuis in Leiden en kunnen pas een week later terecht. Dat is de tweede domper. De echoscopist in ons plaatselijke ziekenhuis had ons nogal bang gemaakt. Het zou namelijk ook weleens een “double bubble” kunnen zijn. Na wat Googlen werden wij hier erg verdrietig door.
Onderzoek in Leiden L.U.M.C.
Na een slopende week zijn we dan eindelijk in Leiden voor de echo. En wat blijkt? Het is een cyste op de eierstok van de baby. Dit komt zeer regelmatig voor. Waarschijnlijk wordt dit veroorzaakt door hormonen van de moeder, maar dat weten ze niet zeker. Een double bubble lijkt uitgesloten. We krijgen nog een afspraak voor een paar weken later, maar we hoeven ons echt geen zorgen te maken. Wat een opluchting!
Drie weken later laten wij opnieuw een echo maken in het L.U.M.C. Ze bevestigen nogmaals de cyste op de eierstok. De baby is ook erg goed gegroeid en er zijn verder absoluut geen afwijkingen te vinden. We beloven niet meer terug te komen en te gaan genieten van de laatste weken zwangerschap. De mensen in het L.U.M.C. zijn overigens echt fantastisch. Door onze vreselijke ervaringen hebben wij hen goed leren kennen en ze leefden ook constant met ons mee!
38+0 zwanger en strippen
Nee nee, met die dikke buik ben ik niet in een paal gaan hangen. Omdat ik al een paar dagen last heb van krampen, besluit de verloskundige om mij te strippen. Ik heb een centimeter ontsluiting, maar voor de rest ziet het er nog niet zo gunstig uit. Omdat de baby nog niet goed ingedaald is, heeft zij ook weinig hoop op het doorzetten van de bevalling na het strippen.
In de middag ga ik naar het voetbaltoernooi van mijn dochter. Ik besluit lekker veel te lopen, zodat er misschien iets doorzet. Maar helaas, het blijft allemaal een beetje hetzelfde. Aan het eind van de dag ben ik moe en plof lekker op de bank.
Zijn dit weeën?
Je zou denken dat je na zes verschillende bevallingen wel weet wat weeën zijn. De krampen kwamen vrij regelmatig, maar werden niet heftiger. Toch nog maar even afwachten. Dit was rond negen uur. Rond kwart voor elf weet ik het: het is begonnen!
Verloskundige bellen
Omdat mijn derde dochter heel snel ter wereld kwam, hebben we afgesproken dat ik mag bellen zodra ik denk dat het begonnen is. Rond half twaalf bel ik de verloskundige op en binnen no-time staat ze aan de deur. Ze controleert de ontsluiting en dat is nog niet veel meer dan die ochtend tijdens het strippen. Ik moet nog even rond lopen, terwijl zij nog even naar beneden gaat.
Ineens slaan de weeën toe! Ik moet ze echt wegpuffen en loop van de ene slaapkamer naar de andere. Mijn andere kinderen liggen boven te slapen en ik doe het rustig aan. Het plan is om thuis in bad te bevallen, als dat lukt natuurlijk.
Hevige weeën en vliezen breken
De weeën worden echt pijnlijker en ze controleert nogmaals de ontsluiting. Deze is nu vier centimeter. Het gaat dus niet zo snel als verwacht, maar de bevalling is wel aan het doorzetten. Ze besluit mijn vliezen te breken, zodat het misschien nog iets sneller gaat.
Na het breken van de vliezen gaat het los! De weeën zijn intens en het lijkt net alsof ik in één keer persdrang krijg. Ik geef dit aan en ze controleert of dit het geval is. Maar helaas, zover is het nog niet. Ik wil in bad, nu!
Ondertussen is mijn oudste dochter wakker geworden, die erg graag bij de bevalling wilde zijn. Ze is zo lief!
Lekker in bad
Bij mijn eerste dochter ben ik een tijdje in bad gegaan, maar dat beviel mij absoluut niet. Toch wilde ik het nu nog een keer proberen. Het was heerlijk! Ik voelde mij echt een stuk lichter en de pijn was beter te handelen. Het toucheren kan gewoon in bad gebeuren, dus dat is fijn. Wat een luxe, een groot bad in huis hebben! Niet veel later heb ik bijna volledige ontsluiting en mag ik een beetje meepersen.
Dit voelt niet goed
Wat ik wel weet na zoveel bevallingen: hoe het voelt als een kindje naar beneden gedrukt wordt tijdens een perswee. En dit voelde dit keer echt niet goed. Er klopte iets niet. Ik had al eerder het idee dat er iets niet klopte, omdat de ontsluiting zo langzaam vorderde voor mijn doen. Normaal gaat dit veel sneller.
Na een half uur proberen de baby eruit te persen in bad, besluit de verloskundige dat het genoeg is. We gaan het op bed proberen. Nog eventjes en dan is ze er… toch? Maar nee, ook op het bed gaat het niet. Ik voel de baby ook helemaal niet zakken en het lijkt net alsof ik voor niks pers. Ik geef dit aan, er klopt iets niet. Wat blijkt? De baby is een sterrenkijker. Op zich niet heel erg, maar er zit helemaal geen schot in de zaak.
Blijvende persweeën, hartslag weg
De persweeën blijven zich in rap tempo aandienen, maar er verandert helemaal niets. Tijdens het luisteren naar het hartje bleek meerdere malen dat de baby het lastig had tijdens de persweeën. “We kijken het nog even aan en dan gaan we de ambulance bellen”, zegt de verloskundige. Daar gaat mijn thuisbevalling. Ondertussen zoekt de partusassistente het hartje. Ze kan het hartje niet vinden! Paniek! Na goed zoeken kan de verloskundige de hartslag wel vinden, maar het is genoeg geweest. De ambulance wordt gebeld.
Vriendin en ambulance komen
Ondertussen is mijn beste vriendin gebeld met de vraag of ze alsjeblieft zo snel mogelijk wilt komen. We kunnen de twee andere kinderen natuurlijk niet alleen thuis laten. De oudste dochter gaat mee naar het ziekenhuis. Mijn vriendin masseert mijn rug nog even voordat ik meegenomen word door de ambulance. Lig ik daar, met alleen een dekentje, een spatlap en Adidas slippers. Ik heb mij niet eerder zo sexy gevoeld 😉
Had ik al verteld dat het niet fijn is om met persweeën naar een ziekenhuis gebracht te worden, zo’n 25 kilometer verderop? Tijdens dit ritje heb ik meerdere keren gevraagd of de ambulancebroeder even “in mijn onderbroek wilde kijken, want volgens mij hangt ze er half uit!”. Dit was (jammer genoeg) niet het geval.
Ziekenhuis, gynaecoloog, lage hartslag
In het ziekenhuis word ik direct aangesloten op toeters en bellen. De baby krijgt een metertje op haar hoofd, zodat de artsen haar hartslag in de gaten kunnen houden. Deze zakt echt héél erg tijdens de persweeën, ze heeft het niet fijn. Ik roep dat ik mij zorgen maak. We spreken af dat we het een uurtje proberen en anders overgaan op een spoedkeizersnede. Ik ga akkoord.
In allerlei houdingen proberen we het tien minuten lang. Ik roep nogmaals dat er iets niet klopt en dat ik echt wel weet hoe dit moet voelen na zoveel bevallingen. Ze kán er niet uit! Wonder boven wonder vertrouwt deze fantastische gynaecoloog op mijn oordeel en wordt de operatiekamer klaargemaakt. We gaan ervoor, ze moet eruit!
Ruggenprik | Spoedkeizersnede
Wat er daarna allemaal gebeurde kan ik mij niet helemaal helder voor de geest halen. Het ging zo snel en ik had zoveel pijn. Ik weet wel dat ik naar beneden ben gereden en dat er ineens twee hele, lieve mannelijke anesthesisten naast mij stonden. Zij plaatsten de ruggenpik en ik was hen toen al eeuwig dankbaar. Even bijkomen na al die uren pijn. Ik werd op het operatiebed gelegd en er werd van alles opgehangen.
Spoedkeizersnede
Op een gegeven moment vroeg de gynaecoloog: “Voel je dit?” Ik voelde helemaal niets. De incisie was al gemaakt! Daarna voelde ik een hoop gewroet en getrek in mijn buik. Ook al zegt iedereen dat je daar niets van voelt, ik vond het echt niet prettig. Het was niet erg pijnlijk, maar het was zeker wel heel gevoelig. Net alsof alles er van binnen uitgetrokken wordt.
En daar is ze dan ineens: onze mooie, lieve en knappe Ivy Lynn! Wat is ze geweldig! Ik zie haar eventjes boven het operatiedoek en dan wordt ze gelijk onderzocht. Ze blijkt niet zo groot: 2860, maar ze doet het goed! De apgarscores zijn goed en ze kan gelijk even bij mama liggen.
Ziek na de spoedkeizersnede
Ik lig nog steeds op dezelfde plek en word ineens heel ziek. Ik ben hartstikke misselijk en heb het idee dat ik moet overgeven. Er wordt een bakje bij mij gehouden en de gynaecoloog stopt met hechten. Er komen dingen uit mijn buik die er eigenlijk in horen (-; (Alles is achteraf goed gekomen hoor!)
Na de spoedkeizersnede word ik naar de intensive care gebracht, waar ik nog een tijdje in de gaten gehouden word. Ik vind het allemaal prima. Ik ben moe, misselijk en wil het liefst slapen.
Dochter, opa, oma, oom zijn er ineens
Na ongeveer een uurtje word ik naar de kraamkamer gebracht. Daar zijn opa, oma, oom en mijn oudste dochter al met Ivy Lynn. Ze wordt al helemaal in de watten gelegd! Ik weet het zeker: dit kindje zal ook nooit iets tekort komen!
Nacontrole gynaecoloog – Spoedkeizersnede
Uiteindelijk bleek het goed dat de gynaecoloog mijn gevoel ook volgde. Ivy had onmogelijk op de natuurlijke manier geboren kunnen worden. Ze lag als sterrenkijker, maar ook nog eens uitgestrekt met haar hoofd. Als er een vacuümpomp was gebruikt, was het waarschijnlijk niet goed afgelopen. Ik ben dus erg blij dat ik alsnog een spoedkeizersnede heb gehad, waardoor Ivy Lynn gezond en wel ter wereld kwam. Vertrouw dus altijd op je moederinstinct.
