“Ik beviel tussen de truckers” | Bevallingsverhalen

Het zal je maar gebeuren: de ontsluiting vordert niet en er wordt besloten om naar het ziekenhuis te vertrekken voor een infuus met weeënopwekkers. Onderweg blijkt dat het wel erg snel gaat en dat je het ziekenhuis niet gaat redden. Het overkwam deze jonge moeder! Lees hier het bijzondere bevallingsverhaal “Ik beviel tussen de truckers” van Didi!

Een rustige zwangerschap zonder kwaaltjes

Een zwangerschap zonder kwaaltjes, is dat mogelijk? Deze zwangerschap bewees dat dit zeker mogelijk is. In het eerste trimester van de zwangerschap was ik dan ook vaak onzeker. Waarom heb ik nergens last van? Zit het wel goed? Hoor ik niet heel erg misselijk te zijn? Mijn eerste zwangerschap verliep namelijk volgens het boekje: ziek, zwak en misselijk tijdens het eerste trimester, fluitend door het tweede en de laatste loodjes waren echt zwaar.

Deze zwangerschap is anders. Ik voel mij goed, heb vrijwel nergens last van, blijf energie voor tien houden en mijn buik vind ik fantastisch en magisch. Ik kan niet wachten om mijn nieuwe zoon of dochter te ontmoeten! We hebben er deze keer voor gekozen om niet te weten wat het geslacht is van ons kindje, wat het allemaal nog spannender maakt.

40+0 weken zwanger : zijn dit weeën?

Mijn eerste zwangerschap eindigde na precies 39 weken en verliep ook precies zoals het “hoort”: een centimeter per uur, een goede uitdrijvingsfase en een goede nageboorte. Toen ik de 40 weken aantikte, voelde ik mij nog steeds opperbest. Het werd allemaal iets zwaarder, maar ik was zeker (nog) niet in een positie waar klagen terecht was.

Ik word rond 6:00 wakker met buikpijn. Mijn hele buik is gevoelig, ik moet naar het toilet en voel mij raar. Wat is dit? Weeën? Nee, dat zijn het niet. Wat het precies is, dat weet ik dan ook weer niet. Ik besluit naar het toilet te gaan, mezelf aan te kleden en een ontbijtje te maken. Misschien heb ik te weinig gegeten gisteren en doet een stevig ontbijt wonderen.

8:00 : dit zijn weeën!

Na mijn ontbijt voel ik er direct één: een wee! Ik ben euforisch, enthousiast, dolblij, gelukkig en tegelijkertijd ontzettend bang. Ben ik klaar voor de pijn? En ben ik er klaar voor om twee kinderen al mijn liefde te geven? Heel veel tijd heb ik niet om hierover na te denken, want zo’n vijf minuten na de vorige wee dient de volgende zich alweer aan. Dit gaat snel! Ze hadden mij al duidelijk gemaakt dat een volgend kindje sneller zou kunnen gaan, maar zo snel? We besluiten de verloskundige te bellen en de oppas voor onze zoon.

9:00 : de verloskundige komt langs

Ik ben er helemaal van overtuigd dat dit the real deal is. De verloskundige geeft aan dat ze rond 9:00 bij ons zal zijn en dat is ze ook precies. Ik heb vanaf de eerste wee om 8:00 iedere vijf minuten een wee gehad, welke toenemen in kracht. Het is dan ook zeer teleurstellend dat ik nog maar een krappe 2 centimeter ontsluiting blijk te hebben. Wat?! Nog 8 centimeter te gaan? De verloskundige geeft aan dat de bevalling waarschijnlijk begonnen is, maar dat het nog twee kanten op kan gaan. Het zet door of het zakt helemaal af. Afwachten geblazen! Onze zoon is inmiddels opgehaald, dus de pret kan beginnen.

10:00 : we maken alles in orde voor ons kleintje

Een thuisbevalling staat op de planning en de weeën blijven om de vijf minuten komen. We besluiten onszelf voor te bereiden op de komst van ons kleine wonder en zetten alles klaar. We checken nog even of alles in de vluchtkoffer zit, of de telefoons opgeladen zijn en of we contant geld hebben, voor het geval we ineens weg moeten. Alles staat klaar, dus de baby mag komen!

11:00 : de verloskundige komt weer terug

Drie uur geleden kreeg ik de eerste wee en ze blijven maar komen. Ze worden krachtiger, doen meer pijn en komen inmiddels al sneller dan om de vijf minuten. De verloskundige besluit terug te komen om te zien hoe het ervoor staat met de ontsluiting. Wederom een enorme tegenvaller, want ik zit nog maar op 3 centimeter. Ik begin mijn geduld te verliezen en geef aan dat ik dit niet uren vol ga houden. De verloskundige wilt het nog een uur aankijken en stelt voor om daarna naar het ziekenhuis te vertrekken, mits de weeën niet voor meer ontsluiting hebben gezorgd. Ik stem toe.

12:00 : stagnerende ontsluiting -> naar het ziekenhuis

Helaas, ook dit uur vol weeën heeft absoluut niks uitgehaald. De verloskundige kijkt nog even mee, zodat zij in kan schatten hoe krachtig de weeën zijn. Tijdens een wee voelt ze mee en kan ze vertellen dat de vliezen tijdens een wee wel opbollen. Het zou zomaar een stuk sneller kunnen gaan bij het breken van de vliezen, maar dit wilt ze zelf niet doen, in verband met de weeën die voor weinig ontsluiting zorgen. We besluiten naar het ziekenhuis te gaan voor een infuus met weeënopwekkers, waarna zij eventueel mijn vliezen wilt (laten) breken.

12:15 : op naar het ziekenhuis

De verloskundige moet nog naar een andere barende vrouw en geeft aan dat ze over een uur in het ziekenhuis hoopt te zijn. Ze heeft het ziekenhuis op de hoogte gesteld van onze situatie en doorgegeven dat we eraan komen. We pakken alles wat we nodig hebben en op dat moment ben ik blij dat we de vluchtkoffer net nog hebben gecheckt op de inhoud. Het enige dat we nog in de auto moeten zetten is het autostoeltje en dan kunnen we gaan!

Het ziekenhuis is niet naast de deur en ik zie op tegen de rit van 25 minuten. Ik heb namelijk nog steeds regelmatige, krachtige weeën die erg pijnlijk zijn en ook steeds pijnlijker worden. Weeën opvangen in de auto lijkt mij helemaal geen pretje, maar ik geef eraan toe.

12:20 : “Volgens mij komt de baby NU”

We rijden net twee minuten op de snelweg als er ineens een enorme verandering komt in de pijn. Het is bijna niet meer uit te houden en ik kan mij niet voorstellen dat dit normaal is. Ik raak een beetje in paniek, want het is nog zeker 20 minuten rijden. De gordel zit alles behalve comfortabel en alles doet pijn. De wee zwakt af en ik kom even op adem. Ik geef aan dat manlief een stuk sneller moet gaan rijden, maar dit is door het verkeer bijna niet mogelijk.

Twee minuten later komt er weer een wee en deze is nog erger dan de vorige! Ik voel een ontzettende druk en weet niet meer waar ik het zoeken moet. Ik houd mij vast aan de handgreep en probeer met alle macht de druk te weerstaan. Ik schreeuw het uit van de pijn: “Volgens mij komt de baby NU!”

Bellen en naar de parkeerplaats

We zien langs de snelweg een parkeerplaats en besluiten te stoppen. Deze baby gaat NU komen en het maakt mij niet meer uit waar ik ga bevallen, als de baby er maar uitkomt! Het eerste wat ik zie zijn alle vrachtwagens en bijbehorende truckers. We parkeren op een plekje waar we nog enigszins privacy hebben en ik doe direct mijn gordel af. Wat ben ik op dit moment blij met mijn bevallingsjurkje!

Mijn man belt de verloskundige en deelt mee dat ik ga bevallen op een parkeerplaats naast de snelweg. Ze is helemaal verbaasd, want we zijn naar het ziekenhuis gestuurd in verband met niet-vorderende ontsluiting. Ze belooft direct een achterwacht (haar vervanging, omdat ze bezig is) te sturen en de ambulance te bellen. Ook worden we door de achterwacht gebeld, voor verdere instructies.

Dit doet pijn!

We zetten de stoel zover mogelijk naar achter en ik ontdoe mezelf van mijn laatste ondergoed. De truckers achter ons tonen belangstelling, maar ik geef er niks om. Gelukkig kunnen ze niet goed in de auto kijken. Mijn man gaat op zoek naar de hydrofiele doeken die ik heb ingepakt en ik ben ineens ontzettend blij dat ik een dekentje mee heb, ook al is het zomer.

Het doet pijn, heel veel pijn. Ik kan niet comfortabel liggen of zitten en ik voel een ontzettende druk. Bij de volgende wee breken mijn vliezen, wat er gelukkig niet groen uitziet! Ik voel een geweldige persdrang, maar durf er niet aan toe te geven. De verloskundige aan de telefoon probeert mij gerust te stellen en hoopt dat ik het nog zo’n vijf minuten vol kan houden. Mijn man drukt een dikke kus op mijn voorhoofd en zegt dat ik het kan!

Het hoofdje! En de verloskundige is er…

Ik geef aan dat ik écht moet persen en dat ik het hoofdje al voel! Ik ben zo bang, maar voel ook dat mijn lichaam precies aangeeft wat ik moet doen. Bij de volgende perswee pers ik zachtjes een beetje mee en het voelt alsof alles in de brand staat. Het hoofdje! Het hoofdje staat! Mijn man raakt in paniek en weet niet wat te doen. Er komt een auto aanrijden, wat de verloskundige blijkt te zijn. EIN-DE-LIJK!

Onze dochter Amélie wordt geboren

De verloskundige stapt uit, pakt snel haar spullen en rent naar onze auto. “Net op tijd!”, roept ze! Ze bekijkt even snel hoe het ervoor staat en bij de volgende wee wordt het hoofdje geboren. Eindelijk is het helse, brandende gevoel wat minder. Niet veel later volgt de volgende perswee en wordt onze mooie, kerngezonde dochter geboren. Ze huilt meteen en wij huilen mee. Wat is er zojuist allemaal gebeurd?!

Amélie warmhouden en de ambulance arriveert

Gelukkig hebben we hydrofiele doeken en een dekentje bij de hand. We leggen onze dochter, Amélie, op mijn borst en pakken haar goed in. Ondanks dat het warm is buiten, is het belangrijk om haar goed warm te houden. Wat een heerlijkheid, wat een fantastisch gevoel. Over de gevolgen voor de auto denk ik niet te lang na, dat is voor latere zorg. Een feit: bevallen in een auto is niet de meest schone aangelegenheid.

De ambulance is inmiddels gearriveerd en neemt de zorg over. Amélie wordt nog beter ingepakt en ze zorgen dat ik netjes in de ambulance kom te liggen. Gelukkig maar, want mijn man heeft vandaag al genoeg meegemaakt. Het is een grote opluchting dat hij de zorg even kan overdragen aan de ambulance-broeders.

Ik beviel tussen de truckers

Afgelopen maand las ik een verhaal over een vrouw bij wie de bevalling ineens ook erg snel ging. Hierdoor moest haar man haar bijstaan en beviel ze op de snelweg, zonder verloskundige erbij. Mijn verhaal heeft iets weg van haar verhaal, maar ik ben de verloskundige eeuwig dankbaar dat zij op tijd was, zodat we niet helemaal alleen hoefden te bevallen. Het was ook erg fijn dat Amélie direct huilde nadat ze geboren werd, want ik denk dat we anders wel in paniek zouden zijn geraakt.

Wie had het durven denken? Bevallen tussen de truckers, langs de snelweg. Ik? Nee, onmogelijk. En toch is het gebeurd! Uiteindelijk zijn we een nachtje in het ziekenhuis gebleven, waar wij erg goed verzorgd werden door de verpleegkundigen. En mijn man? Die heeft zijn auto maar ingeruild.

Wat een fantastische inzending! Bedankt voor het delen van dit bijzondere bevallingsverhaal!

Dit vind je misschien ook leuk

✓ Zorgverzekering & Zwangerschap : welke kosten kun je verwachten?
✓ Gratis babydozen : compleet overzicht
✓ Beste borstkolfapparaten + budget tips
✓ Pagina – Bevallingsverhalen