Het gaat niet altijd vanzelf : Bevallingsverhalen

De ene bevalling is de andere niet. Het volgende bevallingsverhaal is er niet één uit het boekje en wordt niet aangeraden aan vrouwen die nog moeten bevallen. Lees het verhaal op eigen risico of ga verder naar de andere bevallingsverhalen.

Vliezen gebroken

Op 22 december rond 3:00 uur ‘s nachts kwam de bevalling op gang. Mijn vliezen waren gebroken en inmiddels had ik al behoorlijk wat weeën. Een uur later kwam de verloskundige om even te kijken hoe het ging. Ze zag dat de baby in het vruchtwater had gepoept, wat betekende dat ik naar het ziekenhuis moest. Balen, want ik wilde graag thuis bevallen. Mijn man pakte de spullen die we nodig hadden en ik heb nog even rustig gedoucht. 

Aankomst ziekenhuis

Om 5:30 uur komen we in het ziekenhuis aan, waar ze mij nog even met rust laten om te kijken hoe de weeën zich verder ontwikkelen. Helaas deden de weeën niet genoeg en had ik nog maar twee centimeter ontsluiting. Er werd besloten om mij aan de weeënopwekkers te leggen. Het infuus prikken verliep niet zo soepel en na drie keer gaven ze het op. De anesthesist moest komen om hem goed te prikken en gelukkig lukte dit. 

Weeënstormen en een ruggenprik

Al vrij snel kwamen de weeënstormen om de hoek kijken en ik wilde erg graag een ruggenprik. Voordat ik een ruggenprik kon krijgen, moest er eerst een elektrode op het hoofdje van de baby geplaatst worden. Jammer genoeg lukte dit ook niet. De elektrode zat ergens, maar niet op het hoofdje van de baby en deze moest er dus uitgehaald worden. Ik ging door de grond toen ze dit deden. 

Een uur later werd er een nieuwe poging gedaan en gelukkig lukte het toen wel. De anesthesist kon komen voor de ruggenprik! Na drie keer prikken, zat de ruggenprik nog niet goed. De hoofd-anesthesist moest uit een operatie komen om te helpen. Na drie pogingen zat de ruggenprik dan eindelijk. Mijn God, wat een opluchting! Eindelijk even tot rust komen. 

Persdrang, maar geen verloskundige

Rond 17.00 uur kreeg ik ontzettende persdrang. Na een check bleek de ontsluiting nog maar op negen centimeter te zitten. Dit ging nog wel even duren.. 

Na een kwartier wist ik bijna 100% zeker dat ik volledige ontsluiting had. Ik hield het niet meer! Ik heb gebeld, maar er kwam niemand. Om 17.30 kwam er een verpleegster om te kijken wat er was. Ik schreeuwde dat hij eruit kwam en ze ging op zoek naar de verloskundige. Pas om 18.00 uur kwamen ze terug en bleek ik volledige ontsluiting te hebben. Eindelijk mocht ik persen!

Persen en vacuümpompen

Na een uur persen was er nog niets. De verloskundige besloot mij op de baarkruk te zetten. Na een kwartier heeft ze besloten om de gynaecoloog te bellen, want er moest een vacuümpomp komen en gelukkig kwam deze vrij snel. 

De gynaecoloog kwam binnen en zei: “Meid, met drie persweeën heb jij jouw baby!”. Ik ging er helemaal voor, met mijn laatste energie. Bij de eerste perswee plaatste ze de pomp en kreeg ik een knip. Bij de tweede wee stond zijn hoofdje. Bij de derde gebeurde er… niets! “NOODKNOP”, riep de gyn. 

Een kamer vol mensen

De noodknop werd ingedrukt en binnen een paar seconden stond er 15 man in de kamer. Er werd geroepen dat ik mij om moest draaien, wat ik met veel moeite voor elkaar kreeg. Ik heb toen een pijn gevoeld, die ik niet kan omschrijven. De gynaecoloog is met haar hand langs zijn hoofd naar binnen gegaan om hem eruit te trekken, maar ook dit lukte niet. Ik moest weer terugdraaien en toen probeerde een mannelijke gynaecoloog het opnieuw. Godzijdank lukte dit na twee keer wel en werd Quin eruit getrokken. Daar was hij eindelijk!

Blauwe kleur, hij was al “weg”

Quin werd donkerblauw geboren, hij was al “weg”. Ze hebben hem stroomstootjes moeten geven en moeten reanimeren. Godzijdank was hij na tien minuten stabiel.

Na de bevalling

Quin heeft gelukkig niets aan de bevalling overgehouden, maar wel vier dagen in het ziekenhuis gelegen ter observatie. Deze kleine man heeft duizend engeltjes op zijn schoudertjes gehad.