Bevallen in het ziekenhuis, mét een ruggenprik

Voor het eerst moeder worden is een spannende ervaring in het leven. Wanneer komen de weeën? Hoe voelen die eigenlijk? Zijn het wel échte weeën of is dit nog maar wat voorwerk? Lees deze week in “Bevallingsverhalen” over een eerste bevalling in het ziekenhuis, met een ruggenprik.

Zwanger na een “miskraam”

Dat zwanger worden, zijn en blijven niet vanzelfsprekend is, weet ik inmiddels als geen ander. Een gezond kindje is nog een stapje verder; een wonder. Mijn vorige zwangerschap eindigde na vijf maanden. Ons zoontje was ernstig ziek en uiteindelijk gediagnostiseerd met een zeer zeldzaam syndroom. Dit soort syndromen verwacht je absoluut niet wanneer je onder de twintig bent en gezond.

Deze zwangerschap verloopt dan ook niet zoals normaal. De vele extra echo’s en controles stellen ons enigszins gerust, maar de angst blijft. Als op de 20 weken echo blijkt dat álles in orde is, kunnen we ons geluk niet op. De maanden daarna proberen we zoveel mogelijk te genieten van de eerste schopjes, het uitzoeken van de babykleding en de “leuke” controles bij de verloskundige.

Flink wat voorweeën en een valse start

Vanaf een week of 34 beginnen de eerste voorweeën/oefenweeën zich aan te dienen. Gelukkig doen ze nog helemaal niets en blijft onze dochter netjes zitten waar ze hoort. Vanaf 37 weken worden de Braxton Hicks een stuk vervelender en pijnlijker. Uiteindelijk ben ik rond de 38,5 week in twijfel: zijn dit nu weeën of beeld ik het me in? Omdat de weeën steeds heviger worden en langer gaan duren, besluiten we naar het ziekenhuis te gaan. Onderweg naar het ziekenhuis is het hartstikke mistig. We moeten over een smalle weg om de stad te bereiken waar we moeten zijn en ik vind het stiekem best spannend.

Ik word aan de monitor gelegd en de weeën worden geregistreerd. Ik ben euforisch en ontzettend enthousiast. Zó enthousiast dat de hele boel stil komt te vallen. Geen enkele wee, geen krampje, helemaal niets. We mogen het nog even aankijken, want dit schijnt vaker te gebeuren. Na zo’n twee uur besluiten we terug naar huis te gaan en ik geef het op. Deze baby komt nooit meer, denk ik op dat moment.

Wonen op de 16e verdieping heeft een voordeel

12 mei, een mooie dag. De zon schijnt, het hondje kwispelt met zijn staartje en ik voel me goed. De buik zit in de weg, ik heb last van maagzuur en ik lijk inmiddels op Pamela Anderson, maar… ik voel me goed! Ik besluit een flink eind te gaan wandelen na een nacht van gerommel in mijn buik. In beweging blijven is “the key to success”! Dus, here we go!

Na een flinke wandeling krijg ik last van mijn buik. Bandenpijn en last van mijn bekken, daar heb ik al een tijdje last van. Waarom weet ik niet, maar ik besluit met de trap naar boven te gaan. We wonen op de 16e (!) verdieping van de flat en het lijkt me wel een goede manier om mijn conditie weer een beetje op peil te brengen. Best grappig, want ik kreeg het pas moeilijk toen ik op de 14e verdieping aankwam.

Na deze intensieve middag besluit ik te gaan relaxen. Ik heb mijn portie gehad en mijn energie is inmiddels gedaald naar het vriespunt.

Weeën of toch niet?

De rest van de dag doe ik het rustig aan. Ik kijk een aantal series, ga af en toe nog even snel met de hond naar buiten en plof achter de laptop. Ik heb toch wel een beetje buikpijn en vraag me af of het toch iets gedaan heeft, al die inspanningen vandaag. De buikpijn gaat over in krampen die onregelmatig terug komen.

Ik merk dat het “down there” ook een beetje aan het veranderen is, want er glibbert iets nattigs de wereld in. “Hallo, Slijmprop!”. Zo ziet dat er dus uit. Ik ben er van overtuigd dat het gaat beginnen, want de weeën nemen in intensiteit toe en ik ben op het punt dat het toch wel serieus veel pijn doet. Ik besluit mijn moeder te bellen en die komt er gelijk aan.

Ziekenhuis bellen en aangehouden worden

We bellen naar het ziekenhuis en vertellen wat de situatie is op dit moment. We mogen direct komen en dat doen we dus ook. Gelukkig heb ik de babytas al 10x ingepakt, dus als het goed is zit alles erin. Nog wat laatste dingetjes en we zijn klaar voor vertrek. Mijn moeder is inmiddels gearriveerd en we stappen in de auto.

Gelukkig is het deze keer niet zo mistig als de vorige keer dat we hier reden. De reis verloopt vlotjes en we rijden al snel door de binnenstad. Midden op de weg (het is al midden in de nacht) staat een grote vrachtwagen op de weg, naast palen op de weg. We kunnen er niet langs, tenzij we spook rijden. Omdat er geen zicht is op vertrek van de vrachtwagen besluiten we dus over de andere weg te rijden. Alsof het zo moet zijn, doemen er lichtjes op. “Stop, politie!”. Nee hé… dat hebben wij weer!

We stoppen geïrriteerd en de agent wilt ons bekeuren. Er is niemand op de weg en er was verder niets aan de hand. Na uitgelegd te hebben dat ik met weeën in de auto zit en onderweg ben naar het ziekenhuis mogen we gelukkig gaan.

Aan de monitor en ontsluiting

Eenmaal aangekomen op de verloskamers krijgen we direct een kamertje toegewezen. De assistent-gynaecoloog wilt weten wat de weeën doen en ik krijg banden om mijn buik. Het hartje van het kindje doet het prima en de weeën zijn ook echt weeën! Dat euforische gevoel is dit keer niet zo aanwezig als de vorige keer, want ik heb pijn. Ik wil geen banden om mijn buik, ik wil gewoon bevallen!

De weeën zijn heel heftig en ik ben ontzettend benieuwd naar de ontsluiting. Ik zou erg teleurgesteld zijn als ik nog maar op 2 centimeter zou zitten. Het verlossende antwoord komt snel: na een toucher blijkt dat ik ruim 5 centimeter ontsluiting heb. Dat komt goed overeen met de intensiteit van de weeën.

Een ruggenprik

Ik weet niet wat mij overkomt en raak een beetje in paniek. Nog 5 centimeter te gaan met deze pijn? Ik wil een ruggenprik, besluit ik. Het duurt even voordat dit geregeld is, want hiervoor moet een anesthesist nog even uit zijn warme bedje komen. Zo’n anderhalf uur later zit de ruggenprik erin en ik kan eindelijk weer even ontspannen. Ik ben moe en wens dat ik niet zoveel inspanning had geleverd die dag. Mijn energie is op en ik moet nog 5 centimeter!

Iets later voel ik iets raars. Een enorme druk in mijn buik die ik niet kan verklaren. De ruggenprik heeft zijn werk goed gedaan en vanaf mijn buik tot mijn voeten voel ik hélemaal niets. Alleen die druk… wat zou het zijn? Ik geef aan dat ik een zeer gevoelige buik heb met heel veel druk. Dat er iets niet klopt en dat ze er even naar moeten kijken. De ruggenprik zat er nog geen uur in, dus misschien was daar iets mis gegaan?

Persdrang zonder gevoel

Het blijkt persdrang. Door de ruggenprik kon ik zo goed ontspannen, dat ik binnen een heel korte tijd van 5 centimeter naar volledige ontsluiting ben gegaan. “Ongelooflijk, had ik dat maar gelijk gedaan”, dacht ik. Tijd om te persen, de prik wordt uitgezet. Ik voel de enorme druk, maar kan niet goed persen. Vanaf mijn buik is alles nog steeds gevoelloos en ik heb geen idee waar ik mee bezig ben. Ik word door iedereen aangemoedigd, maar het lukt me niet. Wat een opgave is dit!

Op een gegeven moment word ik voor de keus gesteld: flink doorpersen, zodat de baby geboren wordt óf een flinke knip met een vacuümpomp. Dat laatste wil ik absoluut niet, tenzj het écht niet ander kan. Ik geef alles wat ik in me heb om het laatste stukje af te maken. Het is zwaar, alles staat in brand en ik wil de moed bijna opgeven. Ik denk nog een keer aan de schaar die voor me ligt en gebruik de laatste oerkrachten die ik heb: daar is het hoofdje!

Het hoofdje staat. Wat een vreselijk gevoel, het brandt! “Nog even doorzetten”, roept de gynaecoloog. “Je bent er bijna”! Het is mijn eerste (echte) bevalling van een voldragen kindje en ik heb geen idee wat de volgende stap is.

Hallo, baby

Ik geef het laatste beetje wat ik heb en daar is dan eindelijk het hoofdje. “Ze heeft heel veel haar!”, roept iedereen in koor. Een paar seconden later glibbert het kleine meisje de koude wereld in. Een luid gehuil, ze doet het! Welkom, lieve baby!

Ik kijk verbijsterd naar het meisje wat op mijn buik ligt. Heb ik dit echt gemaakt? Zat zij echt in mijn buik?! Het is en blijft een wonder. Ze doet het hartstikke goed en hapt gelijk aan. Natuurlijk wordt ze lekker warm in dekentjes gewikkeld en we genieten volop.

Na de bevalling

Na de geboorte wordt ze goed aangelegd en genieten we een tijdje van elkaar. De apgar-scores hebben inmiddels plaatsgevonden en zijn helemaal in orde. De nieuwe wereldburger wordt gewogen gemeten en aangekleed. Niet veel later vertrekken we naar huis, om eindelijk bij te komen. De kraamzorg is al onderweg en ik neem me voor om heel de dag te slapen.

Eenmaal thuis aangekomen sta ik stijf van de adrenaline. Ik blijf maar kijken naar dit kleine meisje en wil haar bijna niet loslaten. Van dat slapen is natuurlijk niets meer terecht gekomen (-;

Geraadpleegde bronnen: Thuisarts, Wikipedia

Relevante artikelen